Στις αρχές του 1948 και ενώ στην Ελλάδα μαινόνταν ο εμφύλιος πόλεμος, στην Κύπρο έμελλε να μεταφερθεί το κλίμα της έντασης και της αντιπαράθεσης που πέρα απο τις κομματικές και πολιτικές αντιδικίες, έγιναν παρεμβάσεις στο χώρο του αθλητισμού. Όσο περίεργο και παράξενο κι αν φαίνεται, η διάσπαση του ποδοσφαίρου ξεκίνησε πρώτα από το στίβο. Οι ανά την Κύπρο Γυμναστικοί Σύλλογοι ήθελαν να επιβάλουν σε αθλητές στίβου την υποχρέωση άρνησης των ιδεολογικών τους “πιστεύω” με την υπογραφή δηλώσεων.
Η πολιτικοποίηση του αθλητισμού από τους “αθλητικούς εκείνους παράγοντες”, οι περισσότεροι των οποίων ασχολούνταν και με την πολιτική, είχε ως στόχο την υποταγή των προοδευτικών αθλητών, με την καταπάτηση της αξιοπρέπειας τους, ή ακόμη και την εκδίωξή τους απο τα διάφορα σωματεία. Ζήτησαν από τους αθλούμενους αυτοί οι “αθλητικοί παράγοντες” να υπογράψουν δηλώσεις αποκήρυψης των αρχών τους, εγκατάλειψης της δημοκρατικής ιδεολογίας τους και πλήρους υποταγής τους. Ο εκβιασμός ήταν φανερος. Η Αθλητική Ιδέα επλήττετο καίρια και ανεπανόρθωτα. Αυτοί που ασχολούνταν με τον αθλητισμό για δικούς τους σκοπούς, παράσυραν και τους άλλους που ουσιαστικά δεν ήθελαν την πολιτικοποίηση του αθλητισμού, σε μια προσπάθεια κακοποίησης και καταστροφής των αθλητικών αξιών.
Η προσπάθεια τους όμως απότυχε παταγωδώς. Οι περισσότεροι απο τους προοδευτικούς αθλητές και ποδοσφαιριστές δεν υπόκυψαν στον εκβιασμό.
Με περηφάνεια, θάρρος και γενναιότητα δεν υπόγραψαν τις δηλώσεις, με αποτέλεσμα να εκδιωχθούν και να αποχωρήσουν απο τα σωματεία. Ένας απο τους ρπώτους διωχθέντες αθλητές στίβου ήταν ο Αντώνης Τότσης του ΓΣΕ, απο τους κορυφαίους της εποχής του στις μεγάλες αποστάσεις. Ακολούθησε σφοδρή διαμάχη μεταξύ της ΤΕΣΚ και του Γυμναστικού Συλλόγου “Κινύρα”, απο τον ΣΕΓΑΣ και τη θέση του πήρε αργότερα ο νεο”ιδρυθής Γ.Σ.Κόροιβος.
Σε αποκορύφωμα αυτών των δραματικών εξελίξεων η διαμάχη διείσδυσε και στα ποδοσφαιρικά σωματεία. Λόγω της άρνησης των αθλητών και των ποδοσφαιριστών να υποκύψουν στον εκβιασμό, άρχισαν πολλοί αθλητές και ποδοσφαιριστές να εγκαταλείπουν τους συλλόγους τους.
Μέσα σ’ αυτό το βαρύ κλίμα και αφού απαγορεύθηκε στους αριστερούς αθλητές να προπονούνται, χωρίς να υπογράψουν δηλώσεις, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις της συγκρότησης και ίδρυσης νέων καθαρά αθλητικών σωματείων.
Και ήταν σ’ αυτό το κλίμα που δρομολογήθηκε και η ίδρυση της Ομόνοιας. Αρχικά ιδρύθηκαν η Αλκή στη Λάρνακα, η Νέα Σαλαμίνα στην Αμμόχωστο, ο Ορφέας στη Λευκωσία και τέλος και η ΟΜΟΝΟΙΑ που ήταν το τελευταίο νεοϊδρυθέν σωματείο της περιόδου εκείνης. Τα τέσσερα αυτά σωματεία μαζί με τον ΑΜΟΛ Λεμεσού που υπήρχε απο πριν και το Νεο Αστέρα Μόρφου (ιδρύθηκε το 1944) συγκρότησαν την Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (Κ.Ε.Π.Ο) και διοργάνωσαν ξεχωριστά πρωταθλήματα από την Κ.Ο.Π.
Η πολιτικοποίηση του αθλητισμού από τους “αθλητικούς εκείνους παράγοντες”, οι περισσότεροι των οποίων ασχολούνταν και με την πολιτική, είχε ως στόχο την υποταγή των προοδευτικών αθλητών, με την καταπάτηση της αξιοπρέπειας τους, ή ακόμη και την εκδίωξή τους απο τα διάφορα σωματεία. Ζήτησαν από τους αθλούμενους αυτοί οι “αθλητικοί παράγοντες” να υπογράψουν δηλώσεις αποκήρυψης των αρχών τους, εγκατάλειψης της δημοκρατικής ιδεολογίας τους και πλήρους υποταγής τους. Ο εκβιασμός ήταν φανερος. Η Αθλητική Ιδέα επλήττετο καίρια και ανεπανόρθωτα. Αυτοί που ασχολούνταν με τον αθλητισμό για δικούς τους σκοπούς, παράσυραν και τους άλλους που ουσιαστικά δεν ήθελαν την πολιτικοποίηση του αθλητισμού, σε μια προσπάθεια κακοποίησης και καταστροφής των αθλητικών αξιών.
Η προσπάθεια τους όμως απότυχε παταγωδώς. Οι περισσότεροι απο τους προοδευτικούς αθλητές και ποδοσφαιριστές δεν υπόκυψαν στον εκβιασμό.
Με περηφάνεια, θάρρος και γενναιότητα δεν υπόγραψαν τις δηλώσεις, με αποτέλεσμα να εκδιωχθούν και να αποχωρήσουν απο τα σωματεία. Ένας απο τους ρπώτους διωχθέντες αθλητές στίβου ήταν ο Αντώνης Τότσης του ΓΣΕ, απο τους κορυφαίους της εποχής του στις μεγάλες αποστάσεις. Ακολούθησε σφοδρή διαμάχη μεταξύ της ΤΕΣΚ και του Γυμναστικού Συλλόγου “Κινύρα”, απο τον ΣΕΓΑΣ και τη θέση του πήρε αργότερα ο νεο”ιδρυθής Γ.Σ.Κόροιβος.
Σε αποκορύφωμα αυτών των δραματικών εξελίξεων η διαμάχη διείσδυσε και στα ποδοσφαιρικά σωματεία. Λόγω της άρνησης των αθλητών και των ποδοσφαιριστών να υποκύψουν στον εκβιασμό, άρχισαν πολλοί αθλητές και ποδοσφαιριστές να εγκαταλείπουν τους συλλόγους τους.
Μέσα σ’ αυτό το βαρύ κλίμα και αφού απαγορεύθηκε στους αριστερούς αθλητές να προπονούνται, χωρίς να υπογράψουν δηλώσεις, δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις της συγκρότησης και ίδρυσης νέων καθαρά αθλητικών σωματείων.
Και ήταν σ’ αυτό το κλίμα που δρομολογήθηκε και η ίδρυση της Ομόνοιας. Αρχικά ιδρύθηκαν η Αλκή στη Λάρνακα, η Νέα Σαλαμίνα στην Αμμόχωστο, ο Ορφέας στη Λευκωσία και τέλος και η ΟΜΟΝΟΙΑ που ήταν το τελευταίο νεοϊδρυθέν σωματείο της περιόδου εκείνης. Τα τέσσερα αυτά σωματεία μαζί με τον ΑΜΟΛ Λεμεσού που υπήρχε απο πριν και το Νεο Αστέρα Μόρφου (ιδρύθηκε το 1944) συγκρότησαν την Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (Κ.Ε.Π.Ο) και διοργάνωσαν ξεχωριστά πρωταθλήματα από την Κ.Ο.Π.
