Χάσαμε αγώνες της τριφυλλάρας κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Δεν είναι η πρώτη φορά. Είτε κεκλεισμένων θυρών για επεισόδια είτε κατά τη διάρκεια των φοιτητικών χρόνων όπου αναγκαζόμασταν να βλέπουμε την καψούρα μας από τη τηλεόραση. Μα πρώτη φορά μας στερούν το δικαίωμα να βρεθούμε στο πλευρό της για....συνθήματα. Είναι ένα αίσθημα πρωτόγνωρο να σηκώνεσαι από το πρωί να ξέρεις πως η ομάδα σου θα παίζει λίγο πιο κάτω και κάποιοι δεν θα σε αφήσουν να την δεις
Κάποιοι που πληρώνονται αδρά κιόλας για το καλό του ποδοσφαίρου μας. Για να πάει το άθλημα μπροστά. Τι να πει κανείς. Είναι κρίμα και άδικο για μια απόφαση δέκα ατόμων σε μια αίθουσα συνεδριάσεων να καθηλώνεται ολόκληρη η Κύπρος μπροστά από τη τηλεόραση την ίδια ώρα που θα μπορούσε να ήταν στο γήπεδο όπως κάνει εδώ και χρόνια.
Βγάζουν κανόνες και νόμους σαν το λάστιχο. Το τραβάνε και το τεντώνουν στα μέτρα της κάθε ομάδας όπως τους βολεύει. Αλήθεια πώς να τους νικήσουμε σε αυτό το πόλεμο? Έχουν τους διαιτητές και τις σφυρίχτρες. Έχουν τους παρατηρητές να γράφουν ότι τους καπνίσει. Έχουν τους δικαστές να αποφασίζουν. Πως καταφέρνουν και το χάνουν μερικές χρονιές είναι πράγματι περίεργο. Αυτοί τρέχουν μόνοι τους και καταφέρνουν να έρθουν δεύτεροι.
Ότι θέλουν ας έχουν και όποιοι θέλει ας είναι. Η ΟΜΟΝΟΙΑ έχει το λαό της. Και όσο ζει αυτός ο λαός θα υπάρχει και ΟΜΟΝΟΙΑ. Εμπρός ΟΜΟΝΟΙΑ για νέες νίκες , και να το ξέρεις πως είμαστε μαζί σου είμαστε δίπλα σου όχι μόνο σε αυτά τα 90 λεπτά που θα αγωνιστείς μονάχη αλλά είμαστε μαζί σου από τη μέρα που γεννηθήκαμε μέχρι την μέρα που θα πεθάνουμε!
