Τι κοιτάζεις ρε? Ναι σήμερα όπως και κάθε μέρα φορέσαμε τα πράσινα κασκόλ μας και τα ξεθωριασμένα από τη χρήση φούτερ μας. Φορέσαμε τις φανέλες της Θύρας 9 και τα σακάκια της Ομόνοιας. Πάντα το χέρι μας πάει πιο εύκολα στα δικά μας ρούχα παρά σε οτιδήποτε άλλο που είναι στοιβαγμένο στο συρτάρι. Λες και αποφασίζει από μόνο του. Στα ρούχα που μαζί τους αγκαλιάσαμε τον δίπλα μας σε κάθε γκολ, στα ρούχα που κλάψαμε παρέα σε κάθε αποτυχία. Είμαστε Ομόνοια και δεν ντρεπόμαστε να το δείχνουμε.
Δεν πα να πάτε και στον Αρη! Οπαδοί της μιας επιτυχίας και των αναμνηστικών κασκόλ που παίρνετε από τα περίπτερα δεν ήμασταν ποτέ. Και ούτε σκοπεύουμε να αρχίσουμε τώρα. Ομόνοια τρόπος να ζείς και να μας νοιώσεις δεν μπορείς. Όσο και να σου τη δίνει πάντα θα σκάει μπρος τη μούρη σου το ασπροπράσινο κασκόλ για να σου θυμίζει την πραγματική θέση σου σε αυτό το νησί που σε αφήσαμε να υπάρχεις.
ΖΗΤΩ το 1948!
